Fonda, Bodrum’un sosyal ve kültürel tarihi var: Bu cennet mekândaki şen şatır yaban hayatının modernlikle tanışmasının hikâyesi... Ama ne hikâyeler, ne hikâyeler! Yerel meşhurlar, yerel efsaneler... Yenilip içilenler, âdetler... Komiklikler, tuhaflıklar... Acı olaylar, tatlı olaylar - ama illâ tatlı olaylar... Tabiatla ve denizle didişmeler... Giritlilerle “yerlilerin” didişmeleri... Canlı insan portreleri...

Ama aslolan, sohbet, burada! Bu, sırf sohbeti uğruna bile okunacak bir kitap. Ve dikkat: Dalavera Memet, Bodrumca konuşuyor!

“Şimdi, biz iki kişi gideriz, içki içiyoz de mi bura [burada]? Ben diyom, “Şu evin yanında bekle beni”. Adam gidiyo. Babam bir-iki dane daha içiyo. Sen de malsahibi. Babam diyo ki, “Ben, afedersin, bi su dökem gelem, hesabı ödeyem”. Bi kaçar, para ödemeden, öle. Öteki lokanta öle, öteki lokanta öle, en sonunda lokantacının biri: “Amma dalavera bu!” dedi, ordan babamın adı Dalavera kaldı. Bene de ordan gari, miras!”