“İnsan, üstüne göksel bir ışık tutulmuş, bir anlam ve amaç podyumunda rolünü acemice ya da ustaca, berbat bir şekilde ya da olağanüstü bir yetenekle oynayan, kulisten kulağına fısıldananı tam ya da yarı işiten, önceden ezberlemiş olduğu için mükemmel tekrar eden ya da kekeleyip duran, hattâ kimi zaman söylenecek sözleri içinde hazır bulan, sanki yaşantısı an an filme alınan bir eser kahramanıdır. Kimi insan bu durumun farkında ve titizliğindedir. Kimiyse farkında olmayarak bir raslantılar dizisi ve çatışmasını yaşadığını zannetmektedir.”

Sezai Karakoç