"Gölgesini Çiğneyen Kadın", 1930 ile 1960 yıllarında arasında pek tanınmayan bir Anadolu kasabasındaki yaşamı -aile ilişkilerini ve olayları- romanın baş kişisi Banunun geriye dönüşleri ve çocuk haliyle bu güne bağlayarak anlatır.
Banu ile çocukluk arkadaşı Halisenin yıllar sonra karşılaşmaları iki yaşlı kadını sürekli geçmişe yolculuğa çıkarır. Banu ve Halise, yaşama apayrı gözlerle bakan iki kadındır. Halisenin içe dönük, kendi çevresine kapanmış yalın ve tekdüze yaşamı yanında Banu, çevresiyle barışık, dost canlı, sanatla içli dışlı, aydın, kendini yargılayabilen çağdaş bir Cumhuriyet kadınıdır.
Birinin yaşama sevincini yitirmiş, yaşamdan kopuk oluşuna karşın, öteki yaşama sanatla, dostlukla bağlanmayı bilen güçlü bir kadındır. Banu, hasta arkadaşını yaşama bağlamak için kendi yaşamını askıya alacak denli kendini ona adarken öte yandan, sanat ve sanatçı dostlarının desteğiyle yaşamını anlamlı kılmaya çalışır. Ancak hastalık çabalarından, özverilerinden daha baskın çıkar. Arkadaşını ölümüne dek desteklemek kararıyla yola çıkan emekli avukat sonunda ölüme teslim olmak zorunda kalır. Yazık ki, ölüm yalnız Haliseyi değil, Banunun ruhunu da teslim alır. Her an ölümle burun buruna yaşamak yaşlı ve yorgun kadını gerçek kişiliğinden koparmıştır. Yaşam onun için de anlamını yitirmiştir. Yakın arkadaşlarının, sanatın, sanatçı dostlarının varlığı bile onu içine düştüğü boşluktan kurtaramazken, biten bir yaşama karşın yeni tomurcuklanan bir yaşam, torununun gelişi yaşlı kadını yeniden yaşama bağlayacaktır.
"Gölgesini Çiğneyen Kadın", bir anlamda Banunun yaşama direnişini, kendisi olmak adına verdiği savaşımı anlatıyor. Bu savaşımda güçlü ve zayıf yanları açık kalplilikle irdelerken çocukluğunun izlerini sürüyor. Yaşamının sonbaharını yaşadığı yaşlarda bir başka sanat insanıyla şiirle başlayan yakınlıklarının giderek aşka dönüşmesi ise sanatın yaşlı kadına hoş bir armağanı...
