Ne bilginim, ne bilmez. Zevkleri tanıdım. Dolaştım, oradan oraya geçip durdum. Büyük tutkularım vardı. Çocukluğum yok oldu. Sevdim, yitirdim sevdiklerimi. Konuşmamam gerekiyordu. Hekimler beni balçıkla sıvadılar. Balçık kuyusundan, olgunluğun diriliğiyle çıktım. Kadınlar ellerini avuçlarıma koymak için yere uzanıyordu. Bağışlasınlar ama kimilerini, kendimden önce gömmem gerek... İnsanlar ölümden kaçmak istiyordu, tuhaf soy. Kimileri de ölmek, ölmek diye bağırıyordu, yaşamdan kaçmak istiyorlardı çünkü.

"Ne biçim yaşam, kendimi öldüreceğim, pes ediyorum..."

Blanchot ilk kez Fransızca aslıyla birlikte...