Gerçekten birbirinden ayırt edilmesi güç olacak kadar özdeş, birbirini tefsir eden, birbirini temsil eden iki varlık; aşk, sevgi ve peygamber. Sanki sevgi ve aşk; duyguların, düşüncelerin kaynağı; soyut varlıkların özü olduğu gibi, Hz. Muhammed de somut varlık alemine mana katan, sevgi timsali. Sevgi bir insan halinde şahıslaşacak olsa, bu O olurdu; hatta O’dur; çünkü O Habibullah; Allah’ın sevdiğinden başkası sevgi timsali olabilir mi?

Kainat ne tesadüf, ne zorunluluk, ne anlamsızca hep varoluyor bulunmak değildi; bir sevgi eseriydi. Sevgiyle işlenmişti, nakış nakış; her zerresinde sevgi vardı. Ve sonunda sevgi, şahıslaştı, bedene büründü, insanlığa kendini arz etti. İnsana yaradılış amacını bildirdi; “sevmek ve sevilmek.” İşte o Hz. Muhammed’di. İlk yaratılan bir sevgi çekirdeğiydi. Nurdan bir özdü, “içimsi beyaz bir yıldız” gibi. Yaratıcı, ilk cevhere karşı sevgi duymuş, onu yaratmayı ve aşmayı istemişti.

“Hz.Muhammed’de Aşk” sevgiyi ve aşkı en derinden yaşayan muhteşem bir insanın aşk ve sevgi kavramına bakışını ve onun nasıl yaşadığını inceliyor. Umarız ki; büyük aşklar için bu kitap hepimizin kalbine bir kılavuz olur…