Yazmak eyleminin bendeki karşılığı, kendimi yatıştırmak olsa gerek. Yazma isteği duyduğum anları tuhaf bir sarhoşluk haline benzetiyorum. Önce bir coşkuya kapılıyorum, sözcükler kafamdaki görüntüyü çizmek için peş peşe sıralanmaya başlıyor. Onları kaçırmamak için hızla not alıyorum. Yazım gittikçe bozuluyor. Zaman zaman ben bile yazdıklarımı okuyamaz hale geliyorum. Yazma hızım düşmeye, yazım okunaklı olmaya başladığında sarhoşluğun geçmekte olduğunu, yavaş yavaş ayıldığımı anlıyorum. Böyle anlarda yalnız değilsem, bu sarhoşluğu tek başıma yaşayamayacaksam huzursuz, hatta hırçın oluyorum. Birkaç kez başıma geldi. Yalnız kalabilseydim neler yazacaktım diye de sonradan merak ettim.