Soylu ruhlar mükemmeli ararlar; kusursuz bir ahlâk, dillere destan bir aşk, hayranlıkla dinlenen serüvenler. Gözlerini diktikleri şey bir hedef değildir. "Arınma"nın en yüksek noktasıdır. Dünyayı o an kökünden değiştireceklerine inandıkları bir eylem peşindedir onlar. Bir çıkar gözetmeyen zarif, başına buyruk irade hep canlı kalır. Jamie Astarloa da kendini adadığı eskrim sanatında ulaştığı ustalık noktasını aşıp mükemmel vuruşu yapmanın sevdasındadır. Bir kere sevmiş, ama tam sevmiştir. Onurlu bir geçmiş ve başarılı gençlik yıllarından yüreğinin derinliklerinde soylu bir kederle mühürlenip kapatılmış bir aşk defteri kalmıştır sadece. Ömrünün kalan kısmını da değerlerine sımsıkı sarılıp, bu dünyanın dışında bir varlıkmışçasına yürütmektedir artık.

1866 İspanyası. Kim o yılların Madrid'ini merak etmez ki: Paseo Prado, Plaza Mayor, eski kafeler... II. İsabel yönetiminde siyasal entrikalar almış başını yürümüştür, monarşistlerle cumhuriyetçiler birbirlerini kırıp geçirmektedirler. Don Kişotvari değerlerle yaşayan kılıç üstadı ise o yılların çalkantısından bütünüyle uzaktadır.

Sonra bir kadın adı çarpar hayatına: Senyora Adela de Otero. Tıpkı Borges'in, "Ben aşkı dile getiremem, fakat bir kadın adı sürekli ihbar eder beni," dediği gibi. Fakat bu kadının etrafında öyle bir cinayetler ve entrikalar serisi kol gezmektedir ki, "büyük bir sır"la ilgili en küçük bir laf ve sezgi bile ölüme davetiye çıkarmak demektir. Kılıç üstadının huzuru sonunda bir sır ve dehşet çemberiyle sarılmıştır...