“Dilde akıcılık ve renk; giderek bir çağıltıya dönüşen anlatım, betimlemelerin zenginliği, öykülemedeki sağlamlık, ‘Son Cennet’i soluk soluğa okutuyor.

Çarşafın içinden çıkan Aliye’nin kararlı kişiliği insanı şaşırtıyor. Romanın Can, Memo, Dilo, Molla gibi öteki karakterleri de giderek ilginçleşiyor. Yazarın açtığı pencereden, İran toplumuna merakla bakıyor, kurgudaki buluşlara hayran kalıyorsunuz...

Biri İranlı, biri Türk, aynı kaderi paylaşan iki insanın öyküsü cennet diye gittikleri Almanya’da yalnızlaşmalarıyla, bakış açıları paranoit bir suçlamaya dönüşüyor. Bütün boyutlarıyla tanımadıkları, tanımak için çaba da vermedikleri bu yeni ülkede öykü tek yanlılaşarak bitse de Orhan Aras’ın bu ilk romanı bize usta bir yazarı müjdeliyor...”

Yücel Feyzioğlu.