Taha Parla, Atatürk’ün görece az kontrollü ve bütünsellikten uzak metinleri olduğunu saptadığı söylev ve demeçlerini inceliyor. Değişik düzeylerde, siyasîden gündeliğe değişik konulara değinen bu metinler yığınını tarayarak seçtiği örneklerle, Atatürk’ün siyasî felsefesini tahlil ediyor. Giriş’te “çelişkileri eritip kapsayan Bonapartist yüksek demagoji” hususiyetini belirttiği bu malzemede, Parla’ya göre, Atatürk’ün özellikle “parti kurucusu” ve “baş ideolog” kimlikleri öne çıkıyor.