Norbert Elias’ın, modernleşme sürecine ilişkin literatürün klasiklerinden olan Uygarlık Süreci’nin ikinci cildi, konusunun daha genel düzeyde bir tarihsel yorumuna yoğunlaşmaktadır. Elias, başyapıtının bu cildinde, uygarlık sürecinin Ortaçağ boyunca sosyo-oluşumunu, yani, uygar davranış kalıplarının oluşumuna zemin hazırlayan siyasal, iktisadî ve toplumsal dönüşümleri ele alıyor. Bu dönüşümün ana unsurlarını özetlersek: Vergi ve güç tekelinin oluşması... Böylelikle devlet yapılarının merkezileşmesi... Saraylı toplumu içinde gelişen “kibarlığın”, “nezih/iyi toplum”un yaygınlaşarak “halka inmesi”... Şiddeti ve “yoğun duyguları” kontrol altına almaya dönük davranışın, “kendini tutma” alışkanlığının kökleşmesi... Bu arada kadınlara davranışın yavaş yavaş “barbarlıktan” uzaklaşması... Kitapta sözkonusu edilen değişimlerin anlatımında “yavaşlık” sıfatının çok sık kullanıldığı dikkat çekecektir. Elias, modernleşme sürecinin ve uygarlaşmanın, yavaş yavaş ilerleyen bir süreç olduğunu özellikle vurgular. Aynı zamanda, bitimsiz, belki de tamamlanmayacak bir süreç olduğunu ve bu sürecin henüz erken bir aşamasında bulunduğumuzu da...